นักกีฬาโครงร่างโอลิมปิกวิ่งบนลู่วิ่ง 4 รอบ ซึ่งโดยปกติจะมีความยาว 1.2 กม. และมีโค้งประมาณ 20 โค้ง โดยผู้ที่ทำเวลาสะสมได้เร็วที่สุดจะได้รับเหรียญทอง ความเร็วโดยรวมขึ้นอยู่กับสามสิ่ง: โมเมนตัมที่เกิดขึ้นระหว่างการออกสตาร์ทระยะสั้น พลังงานจลน์ที่ได้รับจากแรงโน้มถ่วงเมื่อนักกีฬาลงมาตามเส้นทางและโดยแรงเหวี่ยงเมื่อเข้าโค้ง และวิธีการที่คู่แข่งสามารถประหยัดพลังงานได้อย่างมีประสิทธิภาพโดยการใช้สายที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดผ่านมุมต่างๆ
โดยทั่วไป นักกีฬาชอบบังคับโดยใช้เข่า ไหล่ หรือทั้งสองอย่าง
ตัวอย่างเช่น การบังคับเลี้ยวไปทางซ้าย จะเกี่ยวข้องกับการกดไหล่ขวาหรือเข่าซ้ายลงบนแคร่เลื่อน หรือทั้งสองอย่างพร้อมกันเพื่อการเลี้ยวที่คมชัดขึ้น สิ่งนี้จะงอและบิดเลื่อนซึ่งส่งผลต่อทิศทางของนักวิ่ง
เมื่อเข้าใกล้มุม ทั้งจุดเริ่มต้น (ไม่ว่าจะเข้ามุมเร็วหรือช้า) และทิศทางของเลื่อนจะส่งผลต่อแรงเหวี่ยงของมุมที่กระทำต่อสไลเดอร์ นักกีฬาพยายามที่จะคาดการณ์ถึงแรงเหวี่ยงที่มุมเพื่อยึดแนวที่ไหลตามธรรมชาติเพื่อให้มีความเร็วมากขึ้นผ่านทางออกจากมุม การลากปลายเท้าไปบนน้ำแข็ง แม้จะมีประสิทธิภาพมากในการเปลี่ยนทิศทาง แต่อาจต้องใช้ความเร็วมาก ดังนั้นโดยทั่วไปแล้ว นักแข่งควรหลีกเลี่ยงการเคลื่อนไหวนี้หากเป็นไปได้
ในส่วนที่เป็นทางตรงที่ไม่มีแรงเหวี่ยง การบังคับเลื่อนแบบปกติจะไม่ทำงาน แต่การเอียงศีรษะเล็กน้อยสามารถสร้าง “เขื่อนกั้นอากาศ” ที่เปลี่ยนทิศทางของเลื่อนได้เล็กน้อย แต่คุณคงไม่อยากเปลี่ยนสไลด์ให้กลายเป็นสไลด์เดอร์ไฟฟ้า เพราะคุณจะสูญเสียแรงผลักดันไปมาก
การหาตำแหน่งแอโรไดนามิกนั้นค่อนข้างตรงไปตรงมา: แขนและมืออยู่ข้างลำตัวของคู่แข่งหรือซุกไว้ใต้ต้นขาเล็กน้อย ขาชิดกันและปลายเท้าชี้เล็กน้อยเพื่อไม่ให้น้ำแข็งเกาะ ศีรษะและคางจะไม่ก้มต่ำ แต่ให้อยู่ในตำแหน่งที่เป็นกลางแทน เพื่อรักษามุมมองที่ชัดเจนจากแทร็ก
เมื่อนักกีฬาพัฒนาขึ้น พวกเขาจะสบายในท่าเลื่อนนี้แม้ว่าใบหน้าและน้ำแข็งจะอยู่ใกล้กันจนน่าตกใจก็ตาม แนวทางของนักกีฬาต่อโครงกระดูกขึ้นอยู่กับสิ่งที่เรานักวิทยาศาสตร์การกีฬาเรียกว่า “ความกลัว/ความเสี่ยง” นี่คือเครื่องมือวิเคราะห์ที่สามารถช่วยเหลือนักกีฬาที่อาจต้องรับมือกับความกลัวหรือความเสี่ยงที่สำคัญในเหตุการณ์ที่เลือก ช่วยเพิ่มความมั่นใจโดยให้นักกีฬาบรรยายและถ่ายทอดประสบการณ์
ก่อนหน้าในสนามแข่ง โดยอ้างอิงจากสภาพอากาศหรือน้ำแข็งโดยเฉพาะ
เมื่อเรียนรู้ระเบียบวินัยนี้เป็นครั้งแรก แถบเลื่อนโครงกระดูกทั้งหมดจะเริ่มจากตำแหน่งที่ต่ำกว่าในแทร็ก และเลื่อนไปที่มุมหกมุมสุดท้ายเท่านั้น ซึ่งช่วยลดทั้งความเร็วและความซับซ้อนของการวิ่ง ที่ Lake Placid เมื่อ 10 ปีที่แล้ว Jaclyn เริ่มวิ่งครั้งแรกจากมุม 10 และวิ่งครบ 4 ครั้งในวันนั้น ก่อนจะวิ่งขึ้นไปที่มุม 7 ในวันถัดไป
นี่อาจฟังดูเป็นการฝึกฝนเล็กน้อยสำหรับกีฬาที่ซับซ้อนเช่นนี้ แต่การสั่นสะเทือนบนน้ำแข็งและแรง g ที่เกี่ยวข้องนั้นทำให้เหนื่อยล้ามาก หลังจากการฝึกซ้อม นักกีฬาบางคนอาจแสดงอาการคล้ายกับการบาดเจ็บจากการกระแทกโดยที่ไม่ได้รับการกระทบกระเทือนใดๆ
จากนั้นโค้ชของพวกเขาจะขอให้พวกเขาอธิบายทางเข้าและออกจากแต่ละมุม เวลาและตำแหน่งที่พวกเขาบังคับเลี้ยว และเทคนิคการบังคับเลี้ยวที่พวกเขาใช้ นักกีฬาและโค้ชทบทวนผลงานของตนเองโดยใช้ภาพและวิดีโอตอบกลับ จึงสร้างโปรไฟล์ความเสี่ยงและปรับปรุงความเร็ว
เมื่อนักกีฬาพัฒนาขึ้น พวกเขาจะเคลื่อนตัวขึ้นไปบนลู่วิ่งเพื่อเข้าโค้งมากขึ้นและทำความเร็วได้มากขึ้น จนกว่าพวกเขาจะเชี่ยวชาญในเส้นทางทั้งหมดในที่สุด แต่สไลเดอร์มากประสบการณ์อย่าง Jaclyn จะเล่นบนเส้นทางใหม่จากด้านบนทันที เนื่องจากพวกเขามีทักษะและความมั่นใจที่จำเป็น
เพื่อประสานประสิทธิภาพและการเรียนรู้ของพวกเขา นักกีฬาจะจดบันทึกเส้นทางโดยละเอียดซึ่งพวกเขาใช้ในการ “วิ่งในใจ” ไม่ว่าจะโดยนึกภาพการลงสู่พื้น หรือในขณะที่นอนอยู่บนเลื่อนและซ้อมการเคลื่อนไหวตามลำดับที่ถูกต้อง
ดังที่ได้กล่าวไว้ข้างต้น สเกเลตันบอบสเลดไม่มีเบรก สนามบ็อบสเลดโดยทั่วไปจะมีทางลาดขึ้นเนินยาวเลยเส้นชัย และผู้เข้าแข่งขันยังสามารถลากรองเท้าที่มีหนามแหลมไปตามน้ำแข็งหรือตั้งเป้าที่จะกำจัดความเร็วด้วยการบังคับเลี้ยวเข้ากับกำแพงของลู่วิ่ง หลังจากข้ามเส้นชัยแล้ว การจบเส้นตรงหรือ “เร็วกว่า” ของแทร็กมักจะยาวประมาณ 100 ม.
การหยุดรถมีความเสี่ยงต่อการบาดเจ็บในตัวมันเอง นักกีฬาตกจากแคร่เลื่อน โดยปกติแล้วจะไม่มีรอยฟกช้ำอะไรมากไปกว่าอัตตาของพวกเขา แต่บางครั้งอาจมีการปรับแต่งหรือหักบางอย่าง แต่เมื่อเทียบกับความท้าทายในการเข้าโค้งต่อเนื่องด้วยความเร็วที่เร็วกว่ารถบนทางด่วน การหยุดรถเป็นส่วนที่ค่อนข้างง่าย
